Ευχαριστώ

Οι μέρες πήγαιναν και έρχονταν όμως στην ουσία τίποτα δεν άλλαζε. Τα τελευταία 2 χρόνια έκανα την "ποινή" μου σε ένα μέρος το οποίο με κλώτσαγε από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτό. Στην διαδρομή βέβαια διαπίστωσα πως υπήρχαν κι άλλοι "φυλακισμένοι" εδώ. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν ούτε λίγο με αυτό που είχα συνηθίσει. Άνθρωποι που την φυλακή τους κατάφεραν να τη μετατρέψουν σε παράδεισο -ή κόλαση, πάντα τα μπέρδευαν αυτά τα δύο. Έτσι λοιπόν αντιλήφθηκα πως αν υπάρχει κάτι εκεί πάνω, φρόντισε να μην αποτρελαθώ και κάποιους από αυτούς τους έριξε στον δρόμο μου.
Οι μέρες συνέχισαν να πηγαινοέρχονται χωρίς όμως να φαίνονται πια τόσο τραγικά ανούσιες ενώ η καθημερινότητα άρχισε να είναι λιγότερο χλωμή και καταθλιπτική. Άρχισε σιγά σιγά να παίρνει χρώμα και να ζωντανεύει... τόσο, που σταμάτησα πια να μετράω τις μέρες που έφευγαν.
Κάπου εκεί -σχεδόν όσο απότομα όσο είχε αρχίσει- η "ποινή" μου τελείωσε. Την περίμενα χρόνια αυτή τη στιγμή και τώρα που ήρθε το μόνο που άφησε ήταν ένα κενό στο στομάχι και μια πικρή γεύση στο στόμα. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα πως αυτό το μέρος μαζί με τους ανθρώπους που το "πλαισιώνουν" είχε γίνει σπίτι μου...
Πριν φύγω θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που έκαναν τις μέρες μου ενδιαφέρουσες, αστείες και πάνω απ'όλα γεμάτες αγάπη. Ευχαριστώ γιατί μου στάθηκαν όταν δεν υπήρχε έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Ευχαριστώ γιατί μπήκαν στην ζωή μου. Και επειδή θα μείνουν εκεί. Γιατί οι άνθρωποι όσο μακριά και αν είναι δεν χάνονται ποτέ, εκτός αν προσπαθήσουν πολύ.