OutKAsT

Πριν από μερικές μέρες είχα την χαρά να πάρω συνέντευξη από τον πολύ καλό μου φίλο Μιχάλη Καφαντάρη (aka anapodo8 ) η οποία δημοσιεύτηκε στο www.artistbook.gr . Όταν μιλάμε για παλιό ελληνικό κινηματογράφο ο νους μας αυτόματα ταξιδεύει πίσω στην δεκαετία του '60, τότε που κύριο χαρακτηριστικό των ταινιών - άρα κατ επέκταση και της γενικής εικόνας του - ήταν η λάμψη, οι μουσικές, τα κοστούμια, η πολυκοσμία, η χρυσόσκονη... Τι γίνεται όμως όταν ένας “αστικός μύθος” απειλεί την γκλαμουράτη αυτή εικόνα; Ο λόγος για ένα “μυστικό” σενάριο το οποίο ξεκίνησε να γράφεται ως επί το πλείστων από ανθρώπους που δούλευαν πίσω από τις κάμερες και σκοπό είχε να ανατρέψει την εικόνα του ελληνικού σινεμά όπως το ξέρουμε σήμερα. Το σενάριο αυτό αποτελεί την πηγή έμπνευσης για τον σκηνοθέτη Μιχάλη Καφαντάρη ο οποίος καλείται εκτός των άλλων, να μας απαντήσει και στην ερώτηση “ Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Τέλης Στεφανής; ” Κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στην αφίσα της ταινίας είναι η φρά

Υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κανείς για τα '80 s   και την  ανεξάρτητη μουσική σκηνή τους... και ενώ για κάποιους δεν υπήρξε ποτέ, η ιστορία και τα ντοκουμέντα αποδεικνύουν περίτρανα πως όχι απλά υπήρξε, αλλά η "γενιά χωρίς ταυτότητα" κατάφερε να μας δώσει ίσως ότι πιο εμπνευσμένο και αυθεντικό μας προσέφερε ποτέ η ελληνική μουσική γενικότερα.  Ο Θανάσης Γιαννόπουλος είχε την ιδέα της δημιουργίας ενός ντοκιμαντέρ όχι και τόσο συμβατικού. Στόχος του είναι να δωθεί μια διαφορετική εκδοχή των 80 s,  πολύ σκοτεινή, λιγότερο νοσταλγική και καθόλου μυθική. Μια εκδοχή που κύριο χαρακτηριστικό της δεν θα είναι η ελαφρότητα, η κακογουστιά και το πολυ  make up,  ούτε οι μεγάλες βάτες, η ντίσκο και οι φτηνές βιντεοταινίες. Η ταινία έχει να κάνει με μία γενιά που σίγουρα έδωσε την δική της μάχη με όποιον τρόπο μπορούσε και τελικά έχασε. Σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη απο αυτή γενιά, την λεγόμενη “γενιά του Πολυτεχνείου” που έδωσε την μάχη της αλλά συμβιβάστηκε. Και αν σκεφ

Ύστερα από γενική κατακραυγή και απειλές για κοινωνικό αποκλεισμό πήρα κι εγώ την απόφαση να ανοίξω το δικό μου blog. Μέχρι σήμερα απλά σχολίαζα στα ξένα...άδικο δεν είναι; Χα! Η αλήθεια είναι πως απλά βαρέθηκα να μαζεύω σκισμένες σελίδες από τετράδια, τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες και μουτζουρωμένα post it με ότι μαλακία γράφω -είναι και θέμα χώρου πια- και είπα να τα ανεβάζω εδώ, να μη τα ψάχνω κιόλας βρε αδερφέ. Επίσης είναι μάλλον καλή ώρα να αναφέρω πως συγκεκριμένο ύφος ή θεματολογία δεν υπάρχει...ενδεχομένως θα διαβάσεις για μουσική, τέχνη, πράγματα που μου την σπάνε, πράγματα που μου αρέσουν, φωτογραφίες και ότι άλλο κατέβει στο κεφάλι μου. Χμμμ αρκετά δεν είναι αυτά για πρώτο post; Άντε καλή μου αρχή.