OutKAsT

Φωτάκια, στολισμένες βιτρίνες, κόσμος, παιχνίδια, μελομακάρονα, δώρα, διακοπές, τραγούδια... σε συνδυασμό με μια απροσδιόριστη μυρωδιά. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!! Ενθουσιασμός περασμένων χρόνων βέβαια.. Θέλεις γιατί μεγάλωσα και έγινα κι εγώ κυνική; Ίσως. Ίσως πάλι απλά να τα απομυθοποίησα όταν κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να περιμένεις την 25η Δεκέμβρη για να σου προσφέρει χαρά, κάθε μέρα έχει τα δικά της καλά και πολλές, πολλές μικρές χαρές (ενδεχομένως και μεγάλες). Το 2011 φεύγοντας αποφάσισε να πάρει μαζί του κάποιον που σήμαινε τον κόσμο για μένα. Έτσι με την έναρξη αυτής της χρονιάς κατά κάποιο τρόπο ξεκίνησε και μια διαφορετική καινούργια ζωή. Ναι έτσι συμβαίνει συνήθως όταν χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου και πρέπει να αποφασίσεις πως ή θα μάθεις να αιωρείσαι ή θα βρεθείς στον πάτο του γκρεμού. Πόνος, ένταση, δάκρυα, δύσκολες αποφάσεις, ανακατατάξεις, μετακομίσεις, απόγνωση. Και εκεί που είπα πως όλο το 2012 θα πάει έτσι, η ιστορία και κυρίως η Μοίρα με διέψευσε. Εξελίχθηκε

Το παρακάτω κείμενο είχα να το διαβάσω πάρα πολύ καιρό. Σήμερα το βρήκα πάλι τυχαία μπροστά μου και θυμήθηκα πόσο δίκιο έχει και πως κάποια πράγματα αλλάζουν ραγδαία μέσα σε μερικά χρόνια... "H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε

Όσοι με ξέρουν καλά, γνωρίζουν πως το ταξίδι με το καράβι το αντιπαθώ τα μέγιστα. Είναι πάντα η έσχατη λύση για μένα. Πατάω το πόδι μου σε πλοίο μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη επιλογή...ακριβώς όπως έγινε και αυτή τη φορά δηλαδή. Αφού άφησα τα πράγματά μου στην καμπίνα -ναι πως αλλιώς χωρίς καμπίνα;- αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στο κατάστρωμα και να χαζέψω λίγο όσο απομακρυνόμασταν από το λιμάνι. Στο χέρι μου φυσικά κρατούσα ένα πλαστικό ποτηράκι με αυτό το ημίρρευστο μείγμα νερού, καφέ και ζάχαρης που αποκαλούμε “καραβίσιο” καφέ. Κάθισα σε ένα από τα παγκάκια με την καλύτερη των διαθέσεων... θα προσπαθούσα έστω, να μη σκεφτώ πως θα περνούσα τις επόμενες 12 ώρες εκεί μέσα. Δίπλα μου καθόταν μια μαμά με δύο παιδάκια, τα οποία -συμπαθέστατα δεν λέω- είχαν ήδη αρχίσει να ρωτάνε επίμονα πότε θα φτάσουμε. Τότε συνειδητοποίησα πως αν στο δικό μου μυαλό όλες αυτές οι ώρες φάνταζαν ατέλειωτες για το παιδικό μυαλό πρέπει να είναι απλά ασύλληπτες! Ύστερα από πολύ χάζεμα, λίγες βόλτες, μερικά

Οι μέρες πήγαιναν και έρχονταν όμως στην ουσία τίποτα δεν άλλαζε. Τα τελευταία 2 χρόνια έκανα την "ποινή" μου σε ένα μέρος το οποίο με κλώτσαγε από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτό. Στην διαδρομή βέβαια διαπίστωσα πως υπήρχαν κι άλλοι "φυλακισμένοι" εδώ. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν ούτε λίγο με αυτό που είχα συνηθίσει. Άνθρωποι που την φυλακή τους κατάφεραν να τη μετατρέψουν σε παράδεισο -ή κόλαση, πάντα τα μπέρδευαν αυτά τα δύο. Έτσι λοιπόν αντιλήφθηκα πως αν υπάρχει κάτι εκεί πάνω, φρόντισε να μην αποτρελαθώ και κάποιους από αυτούς τους έριξε στον δρόμο μου. Οι μέρες συνέχισαν να πηγαινοέρχονται χωρίς όμως να φαίνονται πια τόσο τραγικά ανούσιες ενώ η καθημερινότητα άρχισε να είναι λιγότερο χλωμή και καταθλιπτική. Άρχισε σιγά σιγά να παίρνει χρώμα και να ζωντανεύει... τόσο, που σταμάτησα πια να μετράω τις μέρες που έφευγαν. Κάπου εκεί -σχεδόν όσο απότομα όσο είχε αρχίσει- η "ποινή" μου τελείωσε. Την περίμενα χρόνια αυτή τη στιγμή και τώρα

Βγαίνοντας για καφέ με έναν πολύ καλό μου φίλο που ασχολείται με τα των media και αυτός, η συζήτηση πήγε στο ραδιόφωνο, ένα αγαπημένο μέσο και των δυο μας και όπως έχει αποδειχτεί αγαπημένο των περισσότερων από εμάς. Ένα μέσο το οποίο έχει ζήσει μεγάλες δόξες κυρίως την δεκαετία του '90. Ιδιαίτερα για τους ροκ φαν του κάθε στυλ, υπήρχαν σταθμοί που αποτελούσαν οάσεις με τις αξεπέραστες εκπομπές και τα αφιερώματα τους. Στις μέρες μας όμως τα ροκ ραδιόφωνα φαίνεται πως απλά αργοπεθαίνουν. Έτσι η συζήτησή μας περιστράφηκε γύρω από τους λόγους που τα πράγματα έχουν φτάσει σε αυτή την κατάσταση.  Συμφωνήσαμε πως τα playlists αποτελούν -ενδεχομένως- το μεγαλύτερο “πρόβλημα”. Οι εποχές είναι δύσκολες, σε αυτό δεν νομίζω να έχει κάποιος αντίρρηση. Έτσι και οι ροκ σταθμοί έπρεπε να εκμοντερνιστούν και να γίνουν πιο εμπορικοί. Επακόλουθο της οικονομικής κρίσης; Μπορεί. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα προγράμματα πλέον αποτελούνται από την γνωστή εύκολη συνταγή. Παίζονται ξανά και ξανά κυρίως

...ήλιος, μουσική, ζέστη, φίλοι, θέατρο, ανασφάλεια, εσύ, λουλούδια, χαμόγελα, θάλασσα, φωτογραφίες, έρωτες, πακετάρισμα, μελαγχολία, κόσμος, αγανάκτηση, σχέδια, ανησυχία, πρόβες, γέλια, παγωτά, αλλεργία, δρόμοι, δάκρυα, χρώματα, ταινίες, λόγια, άγχος, όνειρα, μυρωδιές, ήλιος... η δική μου άνοιξη...σειρά σου!

Ψαχουλεύοντας κάτι κουτιά που είχα καταχωνιασμένα στην ντουλάπα μου πριν από μερικές μέρες, βρήκα κάποιες κασέτες. Κασέτες τόσο παλιές και τόσο βρώμικες που με μεγάλη δυσκολία μπορεί κανείς να διαβάσει τι γράφουν επάνω. Τις ανακάτεψα λίγο...και θυμήθηκα... Θυμήθηκα, πως όταν ήμουν παιδί, βλαστημούσα την ώρα και την στιγμή που θα έμπαινα στο αυτοκίνητο για το σχολείο. Όχι γιατί δεν μου άρεσε το σχολείο, ούτε επειδή δεν μου άρεσε η διαδρομή. Απλά υπήρχε αυτή η σειρά από κασέτες, οι οποίες έπαιζαν σε λούπ σχεδόν καθημερινά. Θυμάμαι πως σε μια εξ αυτών, -η οποία ήταν η μισή άσπρη και η μισή μαύρη- ένα απο τα τρακς ήταν το “ B elladonna” των U FO. Θυμάμαι τον πατέρα μου να χαμογελάει και να με ρωτάει όλο στυλ “Ποιοι είναι αυτοί είπαμε;”, “Ποιον έχουν τραγουδιστή;”, “Πως το λένε το κομμάτι;”. Θυμάμαι εμένα να δυσανασχετώ...κι εκείνον να ξεκαρδίζεται. Όταν είσαι 10 χρονών, το λιγότερο που σε απασχολεί, είναι αν ο P hil Mogg είναι ροκ σταρ ή αν το τραγούδι το λένε οι UFO... και τι πάει ν

Έχοντας περάσει ένα από τα πιο αγριεμένα Παρασκευοσαββατοκύριακα της ζωής μου  -η επιρροή του κρατάει μέχρι σήμερα-  και με τα Lexotanil να μη με πιάνουν πια, αποφάσισα να κάνω κάτι για να βγω από την πρίζα. Μπας και ηρεμήσουν τα μέσα μου, γιατί ξέρεις άμα ηρεμήσουν τα μέσα σου ηρεμούν και τα έξω σου και κάπως έρχεσαι στα ίσα σου. Είπα λοιπόν να το ρίξω στο surfing που το κατέχω κιόλας βρε παιδί μου... ξέρεις τώρα, online κάψιμο χωρίς λόγο και αιτία. Το facebook και το twitter τα άφησα γρήγορα διότι το μόνο που παίζει τις τελευταίες μέρες (βδομάδες/μήνες/χρόνο) είναι τα κοινωνικοπολιτικά. Όχι ότι δεν με απασχολούν-έτσι; Αλλά το μόνο που μου λείπει αυτή την στιγμή είναι οι αυτοκτονικές τάσεις. Αποφάσισα λοιπόν να ασχοληθώ αποκλειστικά και μόνο με το google, ψάχνοντας ακυρότητες, μια εκ των οποίων ήταν και η φράση "Christians against...", ε, αυτό που κατέβηκε εκείνη την ώρα τι να κάνουμε δηλαδή; Άκου τι βρήκα: Προγαμιαίες σχέσεις και "σαικς":  ΑΜΑΡΤΙΑ. Πολλή μεγ

Πριν από μερικές μέρες είχα την χαρά να πάρω συνέντευξη από τον πολύ καλό μου φίλο Μιχάλη Καφαντάρη (aka anapodo8 ) η οποία δημοσιεύτηκε στο www.artistbook.gr . Όταν μιλάμε για παλιό ελληνικό κινηματογράφο ο νους μας αυτόματα ταξιδεύει πίσω στην δεκαετία του '60, τότε που κύριο χαρακτηριστικό των ταινιών - άρα κατ επέκταση και της γενικής εικόνας του - ήταν η λάμψη, οι μουσικές, τα κοστούμια, η πολυκοσμία, η χρυσόσκονη... Τι γίνεται όμως όταν ένας “αστικός μύθος” απειλεί την γκλαμουράτη αυτή εικόνα; Ο λόγος για ένα “μυστικό” σενάριο το οποίο ξεκίνησε να γράφεται ως επί το πλείστων από ανθρώπους που δούλευαν πίσω από τις κάμερες και σκοπό είχε να ανατρέψει την εικόνα του ελληνικού σινεμά όπως το ξέρουμε σήμερα. Το σενάριο αυτό αποτελεί την πηγή έμπνευσης για τον σκηνοθέτη Μιχάλη Καφαντάρη ο οποίος καλείται εκτός των άλλων, να μας απαντήσει και στην ερώτηση “ Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Τέλης Στεφανής; ” Κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στην αφίσα της ταινίας είναι η φρά

Υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κανείς για τα '80 s   και την  ανεξάρτητη μουσική σκηνή τους... και ενώ για κάποιους δεν υπήρξε ποτέ, η ιστορία και τα ντοκουμέντα αποδεικνύουν περίτρανα πως όχι απλά υπήρξε, αλλά η "γενιά χωρίς ταυτότητα" κατάφερε να μας δώσει ίσως ότι πιο εμπνευσμένο και αυθεντικό μας προσέφερε ποτέ η ελληνική μουσική γενικότερα.  Ο Θανάσης Γιαννόπουλος είχε την ιδέα της δημιουργίας ενός ντοκιμαντέρ όχι και τόσο συμβατικού. Στόχος του είναι να δωθεί μια διαφορετική εκδοχή των 80 s,  πολύ σκοτεινή, λιγότερο νοσταλγική και καθόλου μυθική. Μια εκδοχή που κύριο χαρακτηριστικό της δεν θα είναι η ελαφρότητα, η κακογουστιά και το πολυ  make up,  ούτε οι μεγάλες βάτες, η ντίσκο και οι φτηνές βιντεοταινίες. Η ταινία έχει να κάνει με μία γενιά που σίγουρα έδωσε την δική της μάχη με όποιον τρόπο μπορούσε και τελικά έχασε. Σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη απο αυτή γενιά, την λεγόμενη “γενιά του Πολυτεχνείου” που έδωσε την μάχη της αλλά συμβιβάστηκε. Και αν σκεφ

Ύστερα από γενική κατακραυγή και απειλές για κοινωνικό αποκλεισμό πήρα κι εγώ την απόφαση να ανοίξω το δικό μου blog. Μέχρι σήμερα απλά σχολίαζα στα ξένα...άδικο δεν είναι; Χα! Η αλήθεια είναι πως απλά βαρέθηκα να μαζεύω σκισμένες σελίδες από τετράδια, τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες και μουτζουρωμένα post it με ότι μαλακία γράφω -είναι και θέμα χώρου πια- και είπα να τα ανεβάζω εδώ, να μη τα ψάχνω κιόλας βρε αδερφέ. Επίσης είναι μάλλον καλή ώρα να αναφέρω πως συγκεκριμένο ύφος ή θεματολογία δεν υπάρχει...ενδεχομένως θα διαβάσεις για μουσική, τέχνη, πράγματα που μου την σπάνε, πράγματα που μου αρέσουν, φωτογραφίες και ότι άλλο κατέβει στο κεφάλι μου. Χμμμ αρκετά δεν είναι αυτά για πρώτο post; Άντε καλή μου αρχή.