Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Εμείς είχαμε φίλους...


Το παρακάτω κείμενο είχα να το διαβάσω πάρα πολύ καιρό. Σήμερα το βρήκα πάλι τυχαία μπροστά μου και θυμήθηκα πόσο δίκιο έχει και πως κάποια πράγματα αλλάζουν ραγδαία μέσα σε μερικά χρόνια...

"H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε "μακριά γαϊδούρα" και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους "υπεύθυνους".
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.
Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον και μάθαμε να το ξεπερνάμε. 
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstation, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το!
Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.
Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους "παλιούς"... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί..."

Σχόλια

  1. Καλησπέρα Kit Kat! Αν και τα posts σου ειναι σπάνια, χτυπάνε κατ' ευθείαν φλέβα. Είχα όμως την εντύπωση πως είχες ήδη σαλπάρει μακριά από το νοσταλγικό rooftopstranger... Ήλπιζα πως όχι και γι αυτό δεν είχα γράψει αντίο. Η ύπαρξη ενός μπλογκ πιστεύω ότι σημαίνει πως κάτι έχεις να πεις, έστω και από καιρό σε καιρό. Ο καθένας έχει το χρόνο του, έτσι δεν είναι; Χαίρομαι που δεν τα παράτησες ακόμα. Μου αρέσει πολύ το κείμενο που έχεις παραθέσει εδω, γιατί μου θυμίζει πως ήταν η ζωή πριν να κατακτηθούμε ολοκληρωτικά από την τεχνολογία και πριν γίνουμε έρμαια της απόλυτης τεμπελιάς και βολευτούμε για τα καλά. Βέβαια όλα είναι σημάδια των καιρών, όμως έζησα εκείνη την εποχή και την αναπολώ. Θέλω να πετάξω μακριά το κινητό μου, να πάψω να απαντάω στα mail μου, αλλά θέλω να επισκεφτώ όλους τους ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ από κοντά, να πιω ένα καφέ και να συζητήσω... Να μην ελέγχω κανέναν στα ραντεβού μου...να μην με βρίσκουν από τη δουλειά όταν εγώ ΔΕΝ θέλω...
    Καλό Φθινόπωρο kit kat!
    -The Psychopomp

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

A random summer dream

Μπορεί να έχει κρύο, μαυρίλα και τα σχετικά, εσύ όμως ξύπνησες και είχες στο κεφάλι σου το "Midnight summer dream" των Stranglers και αμέσως έκανες με το μυαλό σου άπειρους άχρηστους συνειρμούς... και στα καπάκια έφαγες και  μια φλασιά και θυμήθηκες αυτό: " O   Κλαουζεβιτς εγραψε πως   η μοριακη δομη ενός σταχυου, δεν μπορει να σου πει σχεδον τιποτα για ένα χωραφι, αν δεν εχεις βρεθει ποτε σε ένα χωραφι.Ενας ακομη αχρηστος συνειρμος στη μεση του καλοκαιριου, σ’αυτή την ερημικη παραλια, πνιγμενη στα σταχυα, μερα μεσημερι, Ιουλιο. Ένα τροχοσπιτο με γερμανικες πινακιδες περναει από μπροστα μου, η γυναικα στη θεση του συνοδηγου με κρεμασμενο το μπρατσο εξω από το παραθυρο και αρπαγμενο λιγο από τον ηλιο μου χαμογελαει με τον τυπικο τροπο-χαιρετισμο που συνηθιζουν οι ευρωπαιοι τουριστες όταν τρακαρει το βλεμμα τους ανθρωπο. Διπλα ο οδηγος μου δειχνει τον ανεβασμενο αντιχειρα «οκέι» και μετα το κεφαλι παλι μπροστα. Το τροχοσπιτο χανεται στη σκονη και τα ηχεια της καμπινας τ

2012

Φωτάκια, στολισμένες βιτρίνες, κόσμος, παιχνίδια, μελομακάρονα, δώρα, διακοπές, τραγούδια... σε συνδυασμό με μια απροσδιόριστη μυρωδιά. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!! Ενθουσιασμός περασμένων χρόνων βέβαια.. Θέλεις γιατί μεγάλωσα και έγινα κι εγώ κυνική; Ίσως. Ίσως πάλι απλά να τα απομυθοποίησα όταν κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να περιμένεις την 25η Δεκέμβρη για να σου προσφέρει χαρά, κάθε μέρα έχει τα δικά της καλά και πολλές, πολλές μικρές χαρές (ενδεχομένως και μεγάλες). Το 2011 φεύγοντας αποφάσισε να πάρει μαζί του κάποιον που σήμαινε τον κόσμο για μένα. Έτσι με την έναρξη αυτής της χρονιάς κατά κάποιο τρόπο ξεκίνησε και μια διαφορετική καινούργια ζωή. Ναι έτσι συμβαίνει συνήθως όταν χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου και πρέπει να αποφασίσεις πως ή θα μάθεις να αιωρείσαι ή θα βρεθείς στον πάτο του γκρεμού. Πόνος, ένταση, δάκρυα, δύσκολες αποφάσεις, ανακατατάξεις, μετακομίσεις, απόγνωση. Και εκεί που είπα πως όλο το 2012 θα πάει έτσι, η ιστορία και κυρίως η Μοίρα με διέψευσε. Εξελίχθηκε