Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

A random summer dream

Μπορεί να έχει κρύο, μαυρίλα και τα σχετικά, εσύ όμως ξύπνησες και είχες στο κεφάλι σου το "Midnight summer dream" των Stranglers και αμέσως έκανες με το μυαλό σου άπειρους άχρηστους συνειρμούς... και στα καπάκια έφαγες και  μια φλασιά και θυμήθηκες αυτό:

"O Κλαουζεβιτς εγραψε πως η μοριακη δομη ενός σταχυου, δεν μπορει να σου πει σχεδον τιποτα για ένα χωραφι, αν δεν εχεις βρεθει ποτε σε ένα χωραφι.Ενας ακομη αχρηστος συνειρμος στη μεση του καλοκαιριου, σ’αυτή την ερημικη παραλια, πνιγμενη στα σταχυα, μερα μεσημερι, Ιουλιο.

Ένα τροχοσπιτο με γερμανικες πινακιδες περναει από μπροστα μου, η γυναικα στη θεση του συνοδηγου με κρεμασμενο το μπρατσο εξω από το παραθυρο και αρπαγμενο λιγο από τον ηλιο μου χαμογελαει με τον τυπικο τροπο-χαιρετισμο που συνηθιζουν οι ευρωπαιοι τουριστες όταν τρακαρει το βλεμμα τους ανθρωπο. Διπλα ο οδηγος μου δειχνει τον ανεβασμενο αντιχειρα «οκέι» και μετα το κεφαλι παλι μπροστα. Το τροχοσπιτο χανεται στη σκονη και τα ηχεια της καμπινας του, αφηνουν πισω θαμπό το Μιντνα’ι’τ σαμερ ντριμ . Αν οι Στραγκλερς είναι μεσα στις προτιμησεις τους υπαρχει πιθανοτητα τα ρουχα μου να τους εκαναν να νιωσουν οικειοτητα και γι’αυτό με χαιρετησαν ή το εκαναν για να τα κορο’ι’δεψουν αθωα .Όπως στεκομαι αναμεσα στα σταχυα κατακαλοκαιρο με χειμωνιατικες μποτες , μακρυ παντελονι, με μπλουζακι αφιερωμενο στη σημειολογια του ροκ&ρολλ ,Βισιγοτθος που αποφυλακιστηκε χειμωνιατικα από τις αγροτικες φυλακες του Οχάιο, είναι δυσκολο να πεις.
Χιλιαδες σταχυα κατω από τον ηλιο κουνανε ρυθμικα το κεφαλι τους προς την κατευθηνση του ανεμου, μονοτονα, όπως το μπασο στα τραγουδια των Στραγκλερς. Ποσο γαματο είναι το μπασο όταν δεν το παιζουν κομπλεξικοι κιθαρίστες. Κι’άλλος αχρηστος συνειρμος , άλλος ενας και καιγεσαι, αν δεν σε καψει στο μεταξυ ο ηλιος. Τα σταχυα κουνιουνται πιο παθιασμενα. Σκασε ρε, μας τη χαλας. Αστα και δες πιο προσεκτικα. Εχεις καταλαβει που βρισκεσαι?
Τελικα τοση ωρα κοιταγα σε λάθος μερια γιατι πισω μου στεκεται μια εξεδρα από κοφτα γυμνα βραχυα 40 μετρων. Μαλακα μου ειμαι στη μεση μιας ροκ&ρολλ συναυλιας μαζι με χιλιαδες σταχυα κατω από τον ηλιο που κουνανε ρυθμικα το κεφαλι τους.
Οκ, καταλαβα που βρισκομαι, τουλαχιστον γι'αυτη την περιπτωση ειμαι ντυμενος όπως πρεπει. Ποιος είναι πανω στη σκηνη?
Ντουπ-ντουπ,ντουπ-ντουπ, ντουπ-ντουπ, ντουπ-ντουπ τα σταχυα κουνιουνται μονοτονα όπως το μπασο στα τραγουδια των Στραγκλερς και καποια χοροπηδανετρελαμενα.
-Ενταξει, δεν εχει πολυ σημασια ποιος είναι πανω στη σκηνη. Οποιος και να είναι σαραντα μετρα υψος θα μοιαζει να σε χωριζουν από αυτόν. Εσυ θα εισαι παντα στο χωραφι, στην αρενα μαζι με τους αλλους …
-ντουπ-ντουπ,ντουπ-ντουπ,ντουπ-ντουπ …
Μηπως μας δουλευουν όμως? Χιλιαδες σταχυα κατω από τον ηλιο που κουνανε ρυθμικα τα κεφαλια τους,για ένα μαλακα 40 μετρα κοφτα βραχυα πανω από σενα, εχει νοημα?
Τα σταχυα εκει, δωστου ντουπ-ντουπ,ντουπ-ντουπ,ντουπ-ντουπ …
Τι σκατα προσπαθω να αποδειξω ντυμενος ροκεντρολας στη μεση του καλοκαιριου? Οποιο χωραφι συνανταω στο πουθενα να το βλεπω σαν γηπεδο και αρενα συναυλιας, 21 χρονων ...
ντουπ-ντουπ,ντουπ-ντουπ,ντουπ-ντουπ
-Τι ντουπ,ντουπ,ντουπ, ρε μαλακισμενα αυτό το χωραφι θα σας παρει στο λαιμο του. Θα σας πνιξουν τα σκουπιδια, θα σας τσιμεντωσουν, θα σας ισοπεδωσουν τα ι.χ. και οι πλαστικες σαγιοναρες,, θα σας κατουρησουν τα σκυλια …
-Τι εγινε ρε μωρο μου?
-ερχομουν τωρα
-εδώ ειμαστε τελικα?
- τωρα ρωτησα κατι Γερμανους που περναγαν, δεν ηξεραν ουτε αυτοι
- ελα στο αμαξι, τι κανεις εκει?
- ενταξει ρε παιδι μου, παω να ριξω ένα κατουρημα, ερχομαι …
- ε, αντε
Απομακρυνθηκε τσαντισμενη. Εχει τα δικια της, εδώ και ωρες γυρναμε κατω από τον ηλιο και ακομα δεν εχουμε βρει να στήσουμε τη σκηνη. Μας ειπαν οτι υπαρχει μια παραλια εδω που δεν εχεις μεγαλο προβλημα. Οι εποχες του 80 περασαν. Τωρα μεσα 90 εχει άλλο βιολι. Οι ντοπιοι ερχονται το βραδυ και πετανε πετρες για να σε αναγκασουν να πας στο καμπινγκ του κουμπαρου τους ξερω γω, στελνουν αγροφυλακες και τετοια.
Ετοιμαζομαι να κατουρησω, που ειχα μεινει? Τα σταχυα εχουν σταματησει να κουνιουνται και με κοιταζουν ορθια και ειρωνικα. Ναι. « Θα σας κατουρησουν τα σκυλια …»
Τελικα με συμβολισμους του κωλου δεν γινεται δουλεια. Καλυτερα κακος κιθαριστας , παρα κομπλεξικος μπασιστας, δεν λες συνεχεια? Ας βγει λοιπον από τα χερια σου ένα κακοπαιγμενο δωδεκαμετρο παρα η μιζερια. 21 χρονων εισαι, σου ειπαν οτι ηρθε ο καιρος να μεγαλωσεις. Φοβασαι ρε μαλακα , λογικο είναι, οπως φοβαται ο κακος κιθαριστας πως θα τον κορο’ι’δεψουν όταν παιξει λαθος την πεντατονικη κλιμακα, την κάθε μουσικη κλιμακα, όμως αυτά τα λαθη είναι ο κωδικας σου .Και το ροκ&ρολλ που πιστευεις , σε κωδικες στηριχτηκε και όχι σε κλιμακες . Σταχυα ροκερς που κουνιουνται ανεμελα στις συναυλιες, που θα τους σκεπασουν τα σκουπιδια, που θα τους ισοπεδωσει το συστημα . Μαλακιες. Αυτά είναι για τους κομπλεξικους μπασιστες που συνοδευουν διεκπεραιωτικα, ετοιμοι να την κανουν πρωτοι στη στραβη. Βρες το χωραφι σου, χαλαρωσε και κατουρα, χωρις να σκεφτεσαι αν εισαι ντυμενος «όπως πρεπει». Τα 21 σου χρονια αξιζουν πιο πολύ όταν νιωθεις ανετα μεσα στα ρουχα σου."





Repost από το Ένοχο Παρελθόν.

Υ.Γ: Τελικά πόσο γαμάτο είναι το μπάσο όταν δεν το παίζουν κομπλεξικοί κιθαρίστες;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

2012

Φωτάκια, στολισμένες βιτρίνες, κόσμος, παιχνίδια, μελομακάρονα, δώρα, διακοπές, τραγούδια... σε συνδυασμό με μια απροσδιόριστη μυρωδιά. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!! Ενθουσιασμός περασμένων χρόνων βέβαια.. Θέλεις γιατί μεγάλωσα και έγινα κι εγώ κυνική; Ίσως. Ίσως πάλι απλά να τα απομυθοποίησα όταν κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να περιμένεις την 25η Δεκέμβρη για να σου προσφέρει χαρά, κάθε μέρα έχει τα δικά της καλά και πολλές, πολλές μικρές χαρές (ενδεχομένως και μεγάλες). Το 2011 φεύγοντας αποφάσισε να πάρει μαζί του κάποιον που σήμαινε τον κόσμο για μένα. Έτσι με την έναρξη αυτής της χρονιάς κατά κάποιο τρόπο ξεκίνησε και μια διαφορετική καινούργια ζωή. Ναι έτσι συμβαίνει συνήθως όταν χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου και πρέπει να αποφασίσεις πως ή θα μάθεις να αιωρείσαι ή θα βρεθείς στον πάτο του γκρεμού. Πόνος, ένταση, δάκρυα, δύσκολες αποφάσεις, ανακατατάξεις, μετακομίσεις, απόγνωση. Και εκεί που είπα πως όλο το 2012 θα πάει έτσι, η ιστορία και κυρίως η Μοίρα με διέψευσε. Εξελίχθηκε

Εμείς είχαμε φίλους...

Το παρακάτω κείμενο είχα να το διαβάσω πάρα πολύ καιρό. Σήμερα το βρήκα πάλι τυχαία μπροστά μου και θυμήθηκα πόσο δίκιο έχει και πως κάποια πράγματα αλλάζουν ραγδαία μέσα σε μερικά χρόνια... "H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε