Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ευχαριστώ

Οι μέρες πήγαιναν και έρχονταν όμως στην ουσία τίποτα δεν άλλαζε. Τα τελευταία 2 χρόνια έκανα την "ποινή" μου σε ένα μέρος το οποίο με κλώτσαγε από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτό. Στην διαδρομή βέβαια διαπίστωσα πως υπήρχαν κι άλλοι "φυλακισμένοι" εδώ. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν ούτε λίγο με αυτό που είχα συνηθίσει. Άνθρωποι που την φυλακή τους κατάφεραν να τη μετατρέψουν σε παράδεισο -ή κόλαση, πάντα τα μπέρδευαν αυτά τα δύο. Έτσι λοιπόν αντιλήφθηκα πως αν υπάρχει κάτι εκεί πάνω, φρόντισε να μην αποτρελαθώ και κάποιους από αυτούς τους έριξε στον δρόμο μου.
Οι μέρες συνέχισαν να πηγαινοέρχονται χωρίς όμως να φαίνονται πια τόσο τραγικά ανούσιες ενώ η καθημερινότητα άρχισε να είναι λιγότερο χλωμή και καταθλιπτική. Άρχισε σιγά σιγά να παίρνει χρώμα και να ζωντανεύει... τόσο, που σταμάτησα πια να μετράω τις μέρες που έφευγαν.
Κάπου εκεί -σχεδόν όσο απότομα όσο είχε αρχίσει- η "ποινή" μου τελείωσε. Την περίμενα χρόνια αυτή τη στιγμή και τώρα που ήρθε το μόνο που άφησε ήταν ένα κενό στο στομάχι και μια πικρή γεύση στο στόμα. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα πως αυτό το μέρος μαζί με τους ανθρώπους που το "πλαισιώνουν" είχε γίνει σπίτι μου...
Πριν φύγω θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που έκαναν τις μέρες μου ενδιαφέρουσες, αστείες και πάνω απ'όλα γεμάτες αγάπη. Ευχαριστώ γιατί μου στάθηκαν όταν δεν υπήρχε έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Ευχαριστώ γιατί μπήκαν στην ζωή μου. Και επειδή θα μείνουν εκεί. Γιατί οι άνθρωποι όσο μακριά και αν είναι δεν χάνονται ποτέ, εκτός αν προσπαθήσουν πολύ.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

A random summer dream

Μπορεί να έχει κρύο, μαυρίλα και τα σχετικά, εσύ όμως ξύπνησες και είχες στο κεφάλι σου το "Midnight summer dream" των Stranglers και αμέσως έκανες με το μυαλό σου άπειρους άχρηστους συνειρμούς... και στα καπάκια έφαγες και  μια φλασιά και θυμήθηκες αυτό: " O   Κλαουζεβιτς εγραψε πως   η μοριακη δομη ενός σταχυου, δεν μπορει να σου πει σχεδον τιποτα για ένα χωραφι, αν δεν εχεις βρεθει ποτε σε ένα χωραφι.Ενας ακομη αχρηστος συνειρμος στη μεση του καλοκαιριου, σ’αυτή την ερημικη παραλια, πνιγμενη στα σταχυα, μερα μεσημερι, Ιουλιο. Ένα τροχοσπιτο με γερμανικες πινακιδες περναει από μπροστα μου, η γυναικα στη θεση του συνοδηγου με κρεμασμενο το μπρατσο εξω από το παραθυρο και αρπαγμενο λιγο από τον ηλιο μου χαμογελαει με τον τυπικο τροπο-χαιρετισμο που συνηθιζουν οι ευρωπαιοι τουριστες όταν τρακαρει το βλεμμα τους ανθρωπο. Διπλα ο οδηγος μου δειχνει τον ανεβασμενο αντιχειρα «οκέι» και μετα το κεφαλι παλι μπροστα. Το τροχοσπιτο χανεται στη σκονη και τα ηχεια της καμπινας τ

2012

Φωτάκια, στολισμένες βιτρίνες, κόσμος, παιχνίδια, μελομακάρονα, δώρα, διακοπές, τραγούδια... σε συνδυασμό με μια απροσδιόριστη μυρωδιά. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!! Ενθουσιασμός περασμένων χρόνων βέβαια.. Θέλεις γιατί μεγάλωσα και έγινα κι εγώ κυνική; Ίσως. Ίσως πάλι απλά να τα απομυθοποίησα όταν κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να περιμένεις την 25η Δεκέμβρη για να σου προσφέρει χαρά, κάθε μέρα έχει τα δικά της καλά και πολλές, πολλές μικρές χαρές (ενδεχομένως και μεγάλες). Το 2011 φεύγοντας αποφάσισε να πάρει μαζί του κάποιον που σήμαινε τον κόσμο για μένα. Έτσι με την έναρξη αυτής της χρονιάς κατά κάποιο τρόπο ξεκίνησε και μια διαφορετική καινούργια ζωή. Ναι έτσι συμβαίνει συνήθως όταν χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου και πρέπει να αποφασίσεις πως ή θα μάθεις να αιωρείσαι ή θα βρεθείς στον πάτο του γκρεμού. Πόνος, ένταση, δάκρυα, δύσκολες αποφάσεις, ανακατατάξεις, μετακομίσεις, απόγνωση. Και εκεί που είπα πως όλο το 2012 θα πάει έτσι, η ιστορία και κυρίως η Μοίρα με διέψευσε. Εξελίχθηκε

Εμείς είχαμε φίλους...

Το παρακάτω κείμενο είχα να το διαβάσω πάρα πολύ καιρό. Σήμερα το βρήκα πάλι τυχαία μπροστά μου και θυμήθηκα πόσο δίκιο έχει και πως κάποια πράγματα αλλάζουν ραγδαία μέσα σε μερικά χρόνια... "H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε