Τρεις μήνες χωρίς ραδιόφωνο. Βλέπεις, τα περισσότερα ραδιόφωνα που άκουγα ήταν κρατικά. Ή, για να το πω αλλιώς, τα μόνα που δεν ήταν κρατικά ήταν ένας χρυσαυγίτης που παίζει παραδοσιακά κι ένας λαϊκοδημοτικός που παίζει κλαρίνα με τρελό έκο (μ' αρέσει πολύ το έκο και τέτοια κλαρίνα θα κάνουν πάταγο στην Ευρώπη τώρα που είμαστε φτωχοί. Άλλωστε και το dub έτσι ξεκίνησε). Πλέον δεν πολυακούω, το βάζω το ραδιόφωνο σε κάτι άσχετους σταθμούς να παίζει, αλλά δεν πολυακούω. Αρνούμαι να στηρίξω το φασίστα που παίζει ωραία μουσική, αλλά όταν ανοίγει το στόμα του ψάχνεις να κρυφτείς. Αρνούμαι να κάψω το μυαλό μου με τον σκυλά. Υποβιβάστηκε το ραδιόφωνο πολύ. Και όλη αυτή η κουβέντα για το "μαύρο" στην ΕΡΤ κάπου με ξενέρωσε. Εγώ δεν βλέπω τηλεόραση και το "μαύρο" δεν με ακούμπησε. Αλλά αυτή η βουβαμάρα στις συχνότητες με πλακώνει κάθε λεπτό. Βουβαμάρα τους αλήτες, κόψαν το διαφορετικό από το ραδιόφωνο, κυνηγήσαν την ιδιωτική διαφορετικότητα πρώτα και τώρα σφάξαν και την δημόσια συχνότητα. Να γίνουν όλα ένας ομοιόμορφος πολτός, αυτό θέλουν. Και οι κήνσορες της προόδου και της ανάπτυξης περηφανεύονται για την "ελεύθερη" ραδιοφωνία που έφτιαξαν: 20 σταθμοί να παίζουν το ίδιο τραγούδι, ειδησεογραφικοί σταθμοί μόνο από τους γνωστούς ξεπουλημένους και αθλητικά κανάλια να μιλάνε 24ωρα ολόκληρα για το αν ο Άρης πρέπει να κατέβει φέτος με 4-4-2. Δεν μας χωράει αδερφούλια αυτό το σύμπαν, καλύτερα να το τινάξουμε στον αέρα παρά να το συνηθίσουμε. Περισσότερα εδώ: Ραδιόφωνο 108
Μπορεί να έχει κρύο, μαυρίλα και τα σχετικά, εσύ όμως ξύπνησες και είχες στο κεφάλι σου το "Midnight summer dream" των Stranglers και αμέσως έκανες με το μυαλό σου άπειρους άχρηστους συνειρμούς... και στα καπάκια έφαγες και μια φλασιά και θυμήθηκες αυτό: " O Κλαουζεβιτς εγραψε πως η μοριακη δομη ενός σταχυου, δεν μπορει να σου πει σχεδον τιποτα για ένα χωραφι, αν δεν εχεις βρεθει ποτε σε ένα χωραφι.Ενας ακομη αχρηστος συνειρμος στη μεση του καλοκαιριου, σ’αυτή την ερημικη παραλια, πνιγμενη στα σταχυα, μερα μεσημερι, Ιουλιο. Ένα τροχοσπιτο με γερμανικες πινακιδες περναει από μπροστα μου, η γυναικα στη θεση του συνοδηγου με κρεμασμενο το μπρατσο εξω από το παραθυρο και αρπαγμενο λιγο από τον ηλιο μου χαμογελαει με τον τυπικο τροπο-χαιρετισμο που συνηθιζουν οι ευρωπαιοι τουριστες όταν τρακαρει το βλεμμα τους ανθρωπο. Διπλα ο οδηγος μου δειχνει τον ανεβασμενο αντιχειρα «οκέι» και μετα το κεφαλι παλι μπροστα. Το τροχοσπιτο χανεται στη σκονη και τα ηχεια της καμπινας τ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου