Τρεις μήνες χωρίς ραδιόφωνο. Βλέπεις, τα περισσότερα ραδιόφωνα που άκουγα ήταν κρατικά. Ή, για να το πω αλλιώς, τα μόνα που δεν ήταν κρατικά ήταν ένας χρυσαυγίτης που παίζει παραδοσιακά κι ένας λαϊκοδημοτικός που παίζει κλαρίνα με τρελό έκο (μ' αρέσει πολύ το έκο και τέτοια κλαρίνα θα κάνουν πάταγο στην Ευρώπη τώρα που είμαστε φτωχοί. Άλλωστε και το dub έτσι ξεκίνησε). Πλέον δεν πολυακούω, το βάζω το ραδιόφωνο σε κάτι άσχετους σταθμούς να παίζει, αλλά δεν πολυακούω. Αρνούμαι να στηρίξω το φασίστα που παίζει ωραία μουσική, αλλά όταν ανοίγει το στόμα του ψάχνεις να κρυφτείς. Αρνούμαι να κάψω το μυαλό μου με τον σκυλά. Υποβιβάστηκε το ραδιόφωνο πολύ. Και όλη αυτή η κουβέντα για το "μαύρο" στην ΕΡΤ κάπου με ξενέρωσε. Εγώ δεν βλέπω τηλεόραση και το "μαύρο" δεν με ακούμπησε. Αλλά αυτή η βουβαμάρα στις συχνότητες με πλακώνει κάθε λεπτό. Βουβαμάρα τους αλήτες, κόψαν το διαφορετικό από το ραδιόφωνο, κυνηγήσαν την ιδιωτική διαφορετικότητα πρώτα και τώρα σφάξαν και την δημόσια συχνότητα. Να γίνουν όλα ένας ομοιόμορφος πολτός, αυτό θέλουν. Και οι κήνσορες της προόδου και της ανάπτυξης περηφανεύονται για την "ελεύθερη" ραδιοφωνία που έφτιαξαν: 20 σταθμοί να παίζουν το ίδιο τραγούδι, ειδησεογραφικοί σταθμοί μόνο από τους γνωστούς ξεπουλημένους και αθλητικά κανάλια να μιλάνε 24ωρα ολόκληρα για το αν ο Άρης πρέπει να κατέβει φέτος με 4-4-2. Δεν μας χωράει αδερφούλια αυτό το σύμπαν, καλύτερα να το τινάξουμε στον αέρα παρά να το συνηθίσουμε. Περισσότερα εδώ: Ραδιόφωνο 108
Το παρακάτω κείμενο είχα να το διαβάσω πάρα πολύ καιρό. Σήμερα το βρήκα πάλι τυχαία μπροστά μου και θυμήθηκα πόσο δίκιο έχει και πως κάποια πράγματα αλλάζουν ραγδαία μέσα σε μερικά χρόνια... "H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου