Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

About the OutKAsT

Ύστερα από γενική κατακραυγή και απειλές για κοινωνικό αποκλεισμό πήρα κι εγώ την απόφαση να ανοίξω το δικό μου blog. Μέχρι σήμερα απλά σχολίαζα στα ξένα...άδικο δεν είναι; Χα! Η αλήθεια είναι πως απλά βαρέθηκα να μαζεύω σκισμένες σελίδες από τετράδια, τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες και μουτζουρωμένα post it με ότι μαλακία γράφω -είναι και θέμα χώρου πια- και είπα να τα ανεβάζω εδώ, να μη τα ψάχνω κιόλας βρε αδερφέ.
Επίσης είναι μάλλον καλή ώρα να αναφέρω πως συγκεκριμένο ύφος ή θεματολογία δεν υπάρχει...ενδεχομένως θα διαβάσεις για μουσική, τέχνη, πράγματα που μου την σπάνε, πράγματα που μου αρέσουν, φωτογραφίες και ότι άλλο κατέβει στο κεφάλι μου.

Χμμμ αρκετά δεν είναι αυτά για πρώτο post;

Άντε καλή μου αρχή.

Σχόλια

  1. Αν και δεν παρακολουθήσαμε το outkast-rooftopstranger από την αρχή, μας κίνησε το ενδιαφέρον η αναφορά στις κασέτες και η σύνδεση με το παρελθόν.
    Καλή αρχή στο -όπως φαίνεται- ενδιαφέρον blog σου kit kat. Ευχόμαστε καλές αναρτήσεις γεμάτες έμπνευση.

    -psychopomp

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

A random summer dream

Μπορεί να έχει κρύο, μαυρίλα και τα σχετικά, εσύ όμως ξύπνησες και είχες στο κεφάλι σου το "Midnight summer dream" των Stranglers και αμέσως έκανες με το μυαλό σου άπειρους άχρηστους συνειρμούς... και στα καπάκια έφαγες και  μια φλασιά και θυμήθηκες αυτό: " O   Κλαουζεβιτς εγραψε πως   η μοριακη δομη ενός σταχυου, δεν μπορει να σου πει σχεδον τιποτα για ένα χωραφι, αν δεν εχεις βρεθει ποτε σε ένα χωραφι.Ενας ακομη αχρηστος συνειρμος στη μεση του καλοκαιριου, σ’αυτή την ερημικη παραλια, πνιγμενη στα σταχυα, μερα μεσημερι, Ιουλιο. Ένα τροχοσπιτο με γερμανικες πινακιδες περναει από μπροστα μου, η γυναικα στη θεση του συνοδηγου με κρεμασμενο το μπρατσο εξω από το παραθυρο και αρπαγμενο λιγο από τον ηλιο μου χαμογελαει με τον τυπικο τροπο-χαιρετισμο που συνηθιζουν οι ευρωπαιοι τουριστες όταν τρακαρει το βλεμμα τους ανθρωπο. Διπλα ο οδηγος μου δειχνει τον ανεβασμενο αντιχειρα «οκέι» και μετα το κεφαλι παλι μπροστα. Το τροχοσπιτο χανεται στη σκονη και τα ηχεια της καμπινας τ

2012

Φωτάκια, στολισμένες βιτρίνες, κόσμος, παιχνίδια, μελομακάρονα, δώρα, διακοπές, τραγούδια... σε συνδυασμό με μια απροσδιόριστη μυρωδιά. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!! Ενθουσιασμός περασμένων χρόνων βέβαια.. Θέλεις γιατί μεγάλωσα και έγινα κι εγώ κυνική; Ίσως. Ίσως πάλι απλά να τα απομυθοποίησα όταν κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να περιμένεις την 25η Δεκέμβρη για να σου προσφέρει χαρά, κάθε μέρα έχει τα δικά της καλά και πολλές, πολλές μικρές χαρές (ενδεχομένως και μεγάλες). Το 2011 φεύγοντας αποφάσισε να πάρει μαζί του κάποιον που σήμαινε τον κόσμο για μένα. Έτσι με την έναρξη αυτής της χρονιάς κατά κάποιο τρόπο ξεκίνησε και μια διαφορετική καινούργια ζωή. Ναι έτσι συμβαίνει συνήθως όταν χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου και πρέπει να αποφασίσεις πως ή θα μάθεις να αιωρείσαι ή θα βρεθείς στον πάτο του γκρεμού. Πόνος, ένταση, δάκρυα, δύσκολες αποφάσεις, ανακατατάξεις, μετακομίσεις, απόγνωση. Και εκεί που είπα πως όλο το 2012 θα πάει έτσι, η ιστορία και κυρίως η Μοίρα με διέψευσε. Εξελίχθηκε